ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA
Σε αντιδιαστολή με το Μεγάλο Ρωσικό Πάσχα –την πασίγνωστη ομότιτλη σύνθεση (1888) του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, μέσα στην οποία ενσωματώνονται όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τον καμβά της μεγάλης τσαρικής ηγεμονίας με την ορθόδοξη πίστη της και τον Τσάρο ως εκπρόσωπο όλων των πολιτικών μα και θρησκευτικών δυνάμεων– αυτή η εμμονή στο θείο στοιχείο που εκπροσωπούσε ο εκάστοτε παντοδύναμος μονάρχης γονιμοποίησε δημιουργικά και διαπότισε το έργο τόσο της περίφημης «Ομάδας των Πέντε» όσο και άλλων μεγάλων, κυρίως ρομαντικών εκπροσώπων, από τον Τσαϊκόφσκι έως τον Ραχμάνινοφ. Αυτή επίσης η εμμονική λατρεία που αποτυπωνόταν στο πρόσωπο του Τσάρου μοιραία συναποτέλεσε κόκκινο πανί και πολιορκητικό κλοιό για τους πνευματικούς ταγούς της Οκτωβριανής Επανάστασης, που κήρυσσαν ανοιχτά ένα είδος αθεϊστικού σκεπτικισμού, θέτοντας τη θρησκεία στον αντίποδα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Αν και το Σοβιέτ δεν απαγόρεψε ποτέ ανοιχτά τις θρησκείες, προέβη ανοιχτά τόσο σε διωγμούς θρησκευτικών ομάδων (Χριστιανών, Εβραίων, Ρομά κλπ.) όσο και σε μια μορφή λογοκριτικής προσέγγισης όσων επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σε εκκλησιάσματα, συναγωγές, τζαμιά κλπ. Σιγά σιγά, μόνο ηλικιωμένοι συνταξιούχοι και παιδιά στην ύπαιθρο μπορούσαν να το πράττουν χωρίς συνέπειες, οι οποίες έφταναν από τον εκδιωγμό από τις τάξεις των ευνομούμενων Κομμουνιστών ως και, σε ακραίες περιπτώσεις, την εξορία και τον θάνατο. Μοιραία και η καλλιτεχνική δημιουργία που αφορούσε τη θρησκεία έγινε ταμπού. Ταμπού που πολλαπλασιάστηκε με τις γνωστές κινήσεις του Στάλιν κατά συγκεκριμένων δημιουργών οι οποίοι δεν αποτύπωναν χρηστά το «σοσιαλιστικό ιδεώδες» και την εκκαθάριση των κομφορμιστών καλλιτεχνών του Ζντάνοφ το 1948, και το οποίο υποχρέωσε σε δηλώσεις μετανοίας κορυφαίους δημιουργούς, ανάμεσα στους οποίους τους Προκόφιεφ, Σοστακόβιτς, Χατσατουριάν κ.ά.
Σειρά διαταγμάτων που αποτύπωναν πια τη σχέση Κράτους και Εκκλησίας απλά χειροτέρευαν την κατάσταση, κι ενώ σε παγκόσμια κλίμακα η θρησκευτική μουσική βίωνε κρίση, καθώς τα μεγάλα μοντερνιστικά μουσικά λεξιλόγια και η επανάσταση της ποπ κουλτούρας θεωρούνταν παντελώς ακατάλληλα για τις προθέσεις των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, η αρχή της Περεστρόικα, κυρίως από τους Προκόφιεφ, Σοστακόβιτς, Χατσατουριάν κλπ. και μετά, έγινε ένα καινούριο εφαλτήριο για μια σειρά συνθετών οι οποίοι, ορμώμενοι κυρίως από ζητήματα κρίσης εθνολογικής ταυτότητας, άρχισαν να στρέφονται στο θρησκευτικό στοιχείο όχι απλά ως σημειοδότηση μιας νέας «επανάστασης μέσα στην επανάσταση», αλλά και ως μια καινούρια θεώρηση των ουμανιστικών αξιών που φαίνονταν πλέον να είναι το μόνιμο παγκόσμιο θύμα. Κύριοι εκπρόσωποι αυτής της τάσης είναι οι Γκεόργκι Σβιρίντοφ, Άλφρεντ Σνίτκε, Άρβο Παιρτ, Σοφία Γκουμπαϊντουλίνα, Εντισόν Ντενίσοφ. Όλοι τους πολίτες-κράματα, διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, από τον λουθηρανισμό έως τον μουσουλμανισμό και από τον ιουδαϊσμό έως τον ανοιχτό αθεϊσμό. Όλοι τους είχαν βιώσει το απέραντο χωνευτήρι της Σοβιετικής Ένωσης με συνεχείς μετακινήσεις, εκτοπίσεις, μεταθέσεις συνόρων κλπ. Όλοι τους στράφηκαν στο θεϊκό στοιχείο, όχι λατρευτικά, αλλά κυρίως γιατί, κατά δική τους ομολογία, έβλεπαν σε όλη αυτή τη σχέση το μεταφυσικό καταφύγιο της τελευταίας ελπίδας… εκείνο το μεταφυσικό επέκεινα που αναφέρει ο Ουμπέρτο Έκο στο οποίο η ανθρώπινη ψυχή αδημονεί να εκδράμει. — Νίκος Βασιλείου
Συνθέσεις σημαντικών Σοβιετικών και Ρώσων συνθετών του 20ού αιώνα, όπως των Μίτσισλαβ Βάινμπεργκ, Νικόλας Σλονίμσκι, Σοφίας Γκουμπαϊντουλίνα, Άλφρεντ Σνίτκε, Γκαλίνας Ουστβόλσκαγια, Γκία Καντσέλι, με άξονα το θρησκευτικό στοιχείο.
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βασιλείου
Άννα Αγάθωνος μεσόφωνος, Αλέξανδρος Μποτίνης τσέλο, Όσβαλντ Αμιράλης κοντραμπάσο, ταμ ταμ, Μαριλένα Σουρή πιάνο, Απόστολος Καλογιάννης τρομπέτα
ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ
Ο Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός, ο αρχαιότερος σύλλογος της Αθήνας, στεγάζεται σε ένα από τα κορυφαία διατηρητέα κτίρια της Αθήνας στην Πλατεία Αγ. Γεωργίου στην οδό Καρύτση 8. Ιδρύθηκε το 1865 στην Αθήνα από τα παιδιά του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου με σκοπό την πνευματική, κοινωνική και ηθική βελτίωση του λαού μέσα από διάφορες εκδηλώσεις. Σήμερα φιλοξενεί πλήθος πολιτιστικών δρώμενων όπως συναυλίες, ρεσιτάλ, χορωδίες, παρουσιάσεις βιβλίων, επιστημονικές ημερίδες, εταιρικές εκδηλώσεις και σεμινάρια διαθέτοντας παράλληλα αξιόλογη βιβλιοθήκη, καθώς και πινακοθήκη με 250 έργα Ελλήνων ζωγράφων. Ο Φ. Σ. Παρνασσός έχει τιμηθεί τρεις φορές για την πνευματική του δράση στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού.
Διεύθυνση: Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8, Αθήνα
