H Λειτουργία των πειρασμών είναι ένα έργο στα όρια του μουσικού θεάτρου και ενός είδους σύγχρονης λειτουργίας με θέμα τους πειρασμούς της Καινής Διαθήκης. Το κείμενο του έργου, με υπογραφή του συνθέτη, προέρχεται από την Καινή Διαθήκη, σε γλώσσα μεικτή, αρχαία και νέα ελληνικά, ενώ περιλαμβάνει σπαράγματα από τα έργα Ο ξεπεσμένος δερβίσης του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και Ανακάλυψε την ψυχή του του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Πειράζω σημαίνει δοκιμάζω. Προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα του πεῖρα που σημαίνει περνώ. Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί μεταφορικά ότι πειρασμός είναι ένα πέρασμα από μια δοκιμασία. Το έργο κατά την εξέλιξή του πραγματοποιεί μια περιήγηση, μια μορφή περιφοράς: ξεκινάει από την «Αυλή των θαυμάτων», όπως αποκαλούσαν την αυλή του αρχοντικού του Λογοθέτη, και καταλήγει στο εκκλησάκι του Αγίου προφήτη Ελισαίου, όπου έψελναν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου.
Με τους Κωνσταντίνο Ζαμπούνη, Γιάννη Φίλια (τενόρους), Γεράσιμο Παπαδόπουλο (βαρύτονο, ψάλτη), Γιώργο Παπαδημητρίου (βαθύφωνο) και Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου (κρουστά).
Σπύρος Καλλιβωκάς
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Έλαβε πτυχίο φυσικής από το Πανεπιστήμιο Πατρών και έχει αναγορευτεί διδάκτωρ από το ΕΜΠ. Είναι πτυχιούχος κιθάρας, ενώ έχει πραγματοποιήσει σπουδές υποκριτικής. Έχει πραγματοποιήσει μαθήματα σύνθεσης και μουσικού θεάτρου με τους Μικέλ βαν ντερ Άα, Τζόαν Λα Μπάρμπαρα, Αλαίν Λουβιέ, Μίχαελ Ντένχοφ, Τριστάν Μυράιγ, Ίβο Μέντεκ, Τομάς Οντρούσεκ, Τζεφ Μπηρ και Κριστίνα Τζαβαλλόνι, μεταξύ άλλων. Παράλληλα, έχει πραγματοποιήσει επανειλημμένα σεμινάρια τελειοποίησης (masterclasses) κλασικού θεάτρου με τον Άντολφ Σαπίρο. Έχει γράψει έργα σύγχρονης κλασικής μουσικής και έργα μουσικού θεάτρου, καθώς και μουσική για το θέατρο. Έργα του έχουν παιχτεί σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τέλος, έχει συμμετάσχει σε έργα μουσικού θεάτρου. Πρωτότυπα έργα του έχουν επιλεγεί από τους Αλαίν Λουβιέ, Μίχαελ Ντένχοφ, Ίβο Μέντεκ και Τριστάν Μυράιγ.
Ι. Ν. Αγίου Ελισαίου (εκκλησάκι Παπαδιαμάντη)
Ο μικρός Ναός του Αγίου Ελισαίου στην οδό Άρεως 14 στο Μοναστηράκι, απέναντι από τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού, χτίστηκε, αρχικά τον 16ο ή 17ο αιώνα. Πιθανώς αργότερα, εντάχθηκε στο συγκρότημα του αρχοντικού της γνωστής οικογένειας της Αθήνας Χωματιανού-Λογοθέτη, η κλίμακα-πύλη του οποίου διατηρείται στα δυτικά του ναού. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο μικρός αυτός ναός –μια λιτή μονόκλιτη βασιλική μικρού μεγέθους– φιλοξένησε μερικούς από τους λαμπρότερους εκπροσώπους των γραμμάτων της εποχής, όπως τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, οι οποίοι εκτελούσαν χρέη δεξιού και αριστερού ψάλτη αντίστοιχα. Την περίοδο αυτή τις αγρυπνίες τελούσε ο παπα-Πλανάς. Το 1943 το ιδιόκτητο παρεκκλήσι κηρύχθηκε ιστορικό και διατηρητέο μνημείο. Αναστηλώθηκε μερικώς το 2004, ενώ εργασίες αποκατάστασης έγιναν και το 2020. O ναός βρίσκεται στο προαύλιο του Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού, το οποίο αποτελεί περιφερειακή Υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού
Το Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού βρίσκεται στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στο οικοδομικό τετράγωνο των οδών Άρεως-Κλάδου-Βρυσακίου και Αδριανού στο Μοναστηράκι. Πρόκειται για το μόνο Δημόσιο Μουσείο του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού που πραγματεύεται τη νεότερη ελληνική πολιτιστική κληρονομιά μέσα από τα υλικά και άυλα τεκμήριά της. Ιδρύθηκε το 1918 και στη μακρόχρονη πορεία του συγκρότησε μια πλούσια συλλογή αντικειμένων, που χρονολογούνται από τον 18ο μέχρι τον 20ό αιώνα, δημιούργησε μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις και πραγματοποίησε πλήθος εκπαιδευτικών δράσεων, εκδηλώσεων και εκδόσεων. Σήμερα, στο κατώφλι του δεύτερου αιώνα της ζωής του, ετοιμάζει τη νέα μόνιμη έκθεσή του σε ένα σύμπλεγμα κτιρίων, μια μαγική γειτονιά στο Μοναστηράκι, στο οικοδομικό τετράγωνο που περικλείεται από τις οδούς Αδριανού-Άρεως-Κλάδου και Βρυσακίου, όπου η μακραίωνη ιστορία της πόλης ξεδιπλώνεται σε ένα μωσαϊκό από κτιριακά κατάλοιπα του 17ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Με βάση τις αρχές της βιωματικής προσέγγισης, της ψυχαγωγικής εκπαίδευσης και της ανανεωσιμότητας, η νέα μόνιμη έκθεση θα παρουσιάζει όψεις του νεότερου ελληνικού πολιτισμού, μέσα από αντικείμενα, ψηφιακές εφαρμογές, πολυμέσα και εποπτικό υλικό.