H Εθνική Λυρική Σκηνή, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, παρουσιάζει δύο σπουδαία έργα της Επτανησιακής και της Εθνικής Σχολής σε μια ενιαία παράσταση όπερας και χορού, στην οποία συμμετέχει η Ορχήστρα, η Χορωδία, το Μπαλέτο και Μονωδοί της ΕΛΣ. Στο πρώτο μέρος οι Ελληνικοί χοροί του Νίκου Σκαλκώτα, οι οποίοι στηρίζονται στη γλώσσα του μοντερνισμού με στοιχεία από την ελληνική παραδοσιακή μουσική, χορογραφούνται εκ νέου από την Πατρίσια Απέργη και τους Λίντα Καπετανέα – Γιόζεφ Φρούτσεκ, σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζιάβρα. Στο δεύτερο μέρος θα παρουσιαστεί η όπερα Δέσπω του Παύλου Καρρέρ, σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζιάβρα και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, η οποία θεωρείται το «Πρώτον Ελληνικόν τραγικόν Μελόδραμα» και βασίζεται στο μονόπρακτο του Αντωνίου Μανούσου Ο ηρωικός θάνατος της Δέσπως και των νυφάδων της εις τον πύργον του Δημουλά.
ΔΕΣΠΩ
«Παρά σκλαβιά τον θάνατο ο ήρως προτιμά», τραγουδά η Δέσπω λίγο πριν ανατινάξει τον πύργο του Δημουλά (Κάστρο Ρινιάσας) στο Ζάλογγο για να βάλει τέλος στη ζωή τη δική της καθώς και της οικογένειάς της, προκειμένου να μην παραδοθούν στο τουρκικό στράτευμα του Αλή Πασά, στην τελευταία σκηνή του μονόπρακτου μελοδράματος Δέσπω, η ηρωίς του Σουλίου.
Αν και πρόκειται για την τρίτη όπερα του Παύλου Καρρέρ (1829-1896) που βασίστηκε σε ελληνικό θέμα (προηγήθηκαν οι Μάρκος Μπότσαρης και Η Κυρά Φροσύνη και θα ακολουθήσει το τελευταίο του έργο Μαραθών-Σαλαμίς), διαβάζουμε στην πρώτη έκδοση του λιμπρέτου τον χαρακτηρισμό «Πρώτον Ελληνικόν τραγικόν Μελόδραμα» και αυτό αφενός γιατί η πρωτότυπη γλώσσα του είναι τα ελληνικά –στις προηγούμενες δύο τα ελληνικά ήταν διασκευή της ιταλικής μετάφρασης–, αφετέρου γιατί τονίζεται ο ελληνικός χαρακτήρας και μέσω της μουσικής – ο «Ελληνικός μουσικός χρωματισμός σχετικός με το ύφος και την ενότητα του αντικειμένου», όπως γράφει ο ίδιος στην επιστολή του προς το Ωδείο Αθηνών, λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του έργου του (Αύγουστος 1875).
Επιθυμία του Καρρέρ ήταν να ανεβεί το έργο του από τους σπουδαστές και καθηγητές του νεοϊδρυθέντος Ωδείου. Ωστόσο, λόγω οικονομικής και καλλιτεχνικής ανεπάρκειας των σπουδαστών του Ωδείου, ο Καρρέρ θα περίμενε αρκετά χρόνια μέχρι να ακούσει το έργο του από ιταλικό θίασο, στην ιταλική γλώσσα, στο Θέατρο «Απόλλων» της Πάτρας (Ιανουάριος 1883). Το λιμπρέτο γράφτηκε από τον Αντώνιο Μανούσο (1828-1903), καθηγητή υποκριτικής στο Ωδείο Αθηνών, και είναι κατά πάσα πιθανότητα βασισμένο στο γνωστό δημοτικό τραγούδι «Της Δέσπως», το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας είχε εκδώσει στη Συλλογή δημοτικών ασμάτων του το 1850 στην Κέρκυρα.
Η γένεση του ελληνικού μελοδράματος μέσα από το έργο του Καρρέρ εντάσσεται στο γενικότερο καλλιτεχνικό πλαίσιο του ελλαδικού χώρου μετά τα μέσα του 19ου αιώνα: στη λογοτεχνία γεννιέται το μυθιστόρημα με ιδιαίτερη έμφαση στο ιστορικό (Στέφανος Ξένος, Κωνσταντίνος Ράμφος), η ποίηση δέχεται επιρροές από το κλέφτικο δημοτικό τραγούδι (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Ιούλιος Τυπάλδος) ενώ το κύριο έργο των θεμελιωτών της αποκαλούμενης «Σχολής του Μονάχου» στη νεοελληνική ζωγραφική Θεόδωρου Βρυζάκη και Διονυσίου Τσόκου απεικονίζει σκηνές από την Ελληνική Επανάσταση. Η έμπνευση από το άμεσο ηρωικό παρελθόν και όχι από τα σύγχρονα προβλήματα της Ελλάδας του ύστερου 19ου αιώνα ενδεχομένως εκφράζει την απογοήτευση των καλλιτεχνών για το γεγονός ότι οι προσδοκίες της Επανάστασης για δικαιοσύνη και δημοκρατία δεν ευοδώθηκαν.
Τη Δέσπω διηύθυνε ο Γιώργος Ζιάβρας, σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης, τα σκηνικά-κοστούμια υπέγραψε ο Άγγελος Μέντης και τους φωτισμούς ο Αλέκος Γιάνναρος. Τον ρόλο του τίτλου ερμηνεύει η Άρτεμις Μπόγρη και μαζί της οι Δημήτρης Πακσόγλου, Διαμάντη Κριτσωτάκη, Γιάννης Σελητσανιώτης και η Χορωδία της ΕΛΣ.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΧΟΡΟΙ
Όταν ο Νίκος Σκαλκώτας επέστρεψε από το Βερολίνο στην Αθήνα το 1933, η πατρίδα δεν τον υποδέχθηκε με τις αγκάλες ανοιχτές. Παρά τις σοβαρές σπουδές με (και τα εύσημα από) προσωπικότητες όπως οι Άρνολντ Σαίνμπεργκ και Κουρτ Βάιλ, η φήμη του ως ριζοσπαστικού νεωτεριστή δεν βοήθησε στην αποδοχή του Χαλκιδαίου συνθέτη από το αθηναϊκό κατεστημένο, απορροφημένο εκείνη την εποχή σε διαμάχες σχετικά με την αφομοίωση του παραδοσιακού στοιχείου στη λόγια μουσική.
Διόλου τυχαία, οι 36 Ελληνικοί χοροί για ορχήστρα (καρπός της ενασχόλησης του συνθέτη με το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο της μουσικολόγου Μέλπως Μερλιέ, μιας από τις ποικίλες βιοποριστικές του ασχολίες) αναδείχθηκαν στο μόνο έργο του Σκαλκώτα με αξιόλογη διάδοση κατά τη διάρκεια της ζωής του χάρη στη ρυθμική και ηχοχρωματική τους ποικιλία, το εύληπτο ιδίωμα και τους ευφάνταστους τρόπους ενσωμάτωσης του παραδοσιακού υλικού.
Το κλασικό αυτό μνημείο της νεοελληνικής μουσικής αποτελεί τη βάση για τη νέα συνεργασία του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με δύο από τις πλέον διακεκριμένες χορογραφικές δυνάμεις της χώρας που ψηλαφούν, με τον ιδιαίτερο τρόπο τους, τη σχέση του κληρονομημένου εθνικού αφηγήματος με το σήμερα, διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση που οδήγησε στην ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Την Ορχήστρα της ΕΛΣ διηύθυνε ο Γιώργος Ζιάβρας.
Πώς το παραδεδομένο υλικό του παρελθόντος αφομοιώνεται από έναν σύγχρονο κόσμο μελαγχολικό, σημαδεμένο από την ήττα και τη φθορά; Πώς αναπροσδιορίζει κανείς την ιστορική του ταυτότητα υπό τη σκέπη της επίμονης, δυστοπικής αποτυχίας; Πώς, εντέλει, αγκαλιάζει την ατέλεια, ώστε να ανακαλύψει ξανά τον ηρωισμό μιας νέας ελπίδας; Τέτοιου είδους ερωτήματα στοιχειώνουν τον στοχασμό και τη χορογραφική προσέγγιση της Πατρίσιας Απέργη στο Α΄ Μέρος του έργου, με τίτλο Εθνική ενηλικίωση. Μια τολμηρή απόπειρα της διακεκριμένης χορογράφου να ανασύρει την επαναστατική ομορφιά και ποίηση που κρύβεται στο ρημαγμένο σώμα. Τα σκηνικά υπογράφει ο Δημήτρης Νασιάκος, τα κοστούμια η Πατρίσια Απέργη και η Ειρήνη Γεωργακίλα, τους φωτισμούς ο Νίκος Βλασόπουλος και τον ηχητικό σχεδιασμό ο Αλέξανδρος Δράκος-Κτιστάκης.
Οι ήρωες μπορεί κάποτε να ηττώνται και να αποκαθηλώνονται, εξίσου συχνά, ωστόσο, ξαναγεννιούνται και ανορθώνονται. Αυτό το σπαρακτικό μονοπάτι της ανόδου, της πτώσης και της όψιμης αποκατάστασης που χαρακτήρισε τόσους ήρωες και ηρωίδες του νέου ελληνισμού (από τους αγωνιστές του 1821 ως τον ίδιο τον Σκαλκώτα, του οποίου την εγχώρια παραγνώριση διαδέχθηκε η διεθνής καταξίωση) επιχειρεί να σκιαγραφήσει η νέα χορογραφική πρόταση των RootlessRoot – Λίντας Καπετανέα, Γιόζεφ Φρούτσεκ στο Β΄ Μέρος του έργου με τίτλο Finality. Η σημαντική ομάδα χορού αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες ζωντανής επεξεργασίας του ηχητικού τοπίου που γεννιέται από την αλληλεπίδραση των χορευτών με ένα διαδραστικό σκηνικό περιβάλλον, εμπνευσμένο από τη σκέψη του συνθέτη. Τα σκηνικά υπέγραψε ο Πάρις Μέξης, τα κοστούμια η Ίζαμπελ Λόας, τους φωτισμούς ο Περικλής Μαθιέλλης και τον ηχητικό σχεδιασμό ο Χρήστος Παραπαγκίδης.
Η παραγωγή βιντεοσκοπήθηκε χωρίς την παρουσία κοινού και με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας από τον COVID-19 στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στις 6 και 7 Μαρτίου 2021.
Για τη μετάδοση του δίπτυχου όπερας και χορού Δέσπω – Ελληνικοί χοροί από την GNO TV προπωλούνται εισιτήρια των 10 ευρώ στην www.ticketservices.gr και στο https://tickets.public.gr/
Με το εισιτήριο των 10 ευρώ ο θεατής:
μπορεί να απολαύσει μέσω του nationalopera.gr/GNOTV την παράσταση στην άνεση του σπιτιού του, στον χρόνο που αυτός θα επιλέξει, από τον υπολογιστή, το ipad, την τηλεόραση ή ακόμα και το κινητό του τηλέφωνο.
έχει τη δυνατότητα απεριόριστων προβολών της παράστασης για διάστημα 30 ημερών από την πρώτη προβολή.
έχει πρόσβαση στο online πρόγραμμα της παράστασης.
Πληροφορίες: Ταμεία ΕΛΣ 2130885700