Θάλασσα του πρωϊού
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
(Τα Ποιήματα, Τ. Α’ 1897 – 1918, Ίκαρος 1963)
Στις 29 Απριλίου 1863 γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης. ”Έφυγε” στα γενέθλιά του, 29 Απρίλιου 1933, συμπληρώνοντας ακριβώς 70 χρόνια ζωής.
Ο διαχρονικός ποιητικός κόσμος του Αλεξανδρινού ποιητή κατέχει, 88 χρόνια μετά το θάνατό του, εξέχουσα θέση, όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια γραμματεία.
Ως Έλληνας της διασποράς βίωσε τον πλούτο και την παρακμή της οικογένειάς του, τις ατυχίες και τις τραγωδίες της ζωής σε συνάρτηση με το ταραγμένο κοινωνικοπολιτικό κλίμα των ημερών του. Τα ποιήματά του αποκάλυψαν την ιδιόμορφη πνευματική προσωπικότητά του: Εναν ρομαντικό στοχαστή, σκεπτικιστή, ειρωνικό και μελαγχολικό, σε σύμπνοια με την ρευστότητα και τη μεταιχμιακή αύρα της εποχής του. Η αυστηρή φόρμα της ποίησής του και ταυτόχρονα η κοσμοπολίτικη αντίληψή της, οι λέξεις που τροφοδότησαν την τελειότητα στη μορφή της, οι αναφορές στους ομηρικούς, βυζαντινούς και ελληνιστικούς χρόνους, δημιούργησαν σταδιακά τον ενιαίο καβαφικό κόσμο εμπλουτισμένο με ιστορικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και ερωτικά ποιήματα.